De datum is voor veel mensen niet echt bijzonder. Maar 59 jaar geleden voor mijn vader en moeder wel. Na negen maanden wachten was het zover en konden ze een knap ventje in hun armen nemen. Wat een feest. Het was toen nog een lief manneke die geknuffeld kon worden en die iedereen even vast wilde houden. Zijn eerste weken was hij wel een lastige eter. Melk was niet zijn ding. Dus naar het ziekenhuis om uit te zoeken welk voedsel meneer wel te pruimen vond. Uiteindelijk kwam dat allemaal goed en was het een makkelijk en vrolijk manneke. Nu schrijft dat manneke van toen na lange tijd weer eens een blogje. Tussen die tijd van dat jonge manneke en nu zitten ondertussen heel wat jaartjes. Jaren vol gebeurtenissen en zelfs avonturen.
Veel beleefd, geleerd, goed gedaan en fout gedaan en van weinig dingen spijt. Veel mensen hebben in de afgelopen jaren mijn pad gekruist. Mooie mensen, ook lelijke, lieve mensen maar ook klootzakken, mensen die vrienden zijn geworden en mensen die geen vriend wilden zijn.
Het mooie van leven is dat de tijd doorgaat en er zich altijd weer nieuwe situaties voordoen en nieuwe mensen je leven binnen komen. Stilstand bestaat niet en iedere keer opnieuw kreeg ik de kans om verder te gaan met nieuwe ontmoetingen en nieuwe uitdagingen. Ik heb het altijd omarmt en enthousiast meegedaan en kan volmondig zeggen “la vita e bella”. Het mooiste in mijn leven is dat ik een lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen mag hebben. Daar ben ik dankbaar voor, zoveel dat ik het niet onder woorden kan brengen.
Nu ik dit korte blogje schrijf is de jongste telg van de familie luidruchtig aanwezig in ons huis. Slapen wil hij niet. Een nieuw manneke die een leven voor zich heeft en misschien wel net als zijn opa het leven een avontuur vindt en er met volle teugen van gaat genieten. Na zijn eerste 7 weekjes van zijn leven komt hij verjaardag vieren bij opa die 58 jaar en 45 weekjes ouder is. Opa hoopt dat er nog een keer een moment komt dat wij een lekker biertje drinken. Natuurlijk samen met oma die nu samen met opa aan de Schuumkoppe en de Affligem zit. Daar gaan we nog 17 jaar en 45 weekje op wachten.
Ik ga mij voorbereiden op de grote dag van morgen. De dag dat ik 59 jaar geleden voor het eerst bij mijn vader en moeder in de armen lag en mijn opa en oma trots met mij op de foto gingen en mijn eerste gekrijs de kamer vulde. Toen was iedereen blij en verrukt en wilde iedereen mijn vader en moeder feliciteren en mij zien. Morgen zal het vast niet anders zijn. Want het lieve ventje van toen is nog steeds een schatje! En nog steeds wil hij een knuffel op zijn geboorte dag.
ALEGRIA 